در میان فلاسفه و مورخان اسلامی، ابنخلدون فیلسوف، مورخ و جامعهشناس مسلمان تونسی قرن هشتم هجری شخصیتی است که تلاش کرد فلسفه و تاریخ را در پرتو قرآن تبیین و تفسیر کند. از نظر وی عقل از درک و فهم بسیاری از صفات الهی، توحید، مسائل فلسفه الهی و مابعدالطبیعه قاصر است. وی در عین نفی عقلانیت مطلق، عقلانیت تاریخی را جایگزین آن میکند و از این رو فلسفه او تبدیل به فلسفه تاریخ میشود. ابنخلدون با رد نظرات سهگانه مطرح «ذاتگرایی پیشینی» ارسطو و پیروانش، و «نومینالیزم خدامحور» اشاعره و «نومینالیزم انسان محور» عصر مدرن، نظرگاه جدیدی به نام «ذات گرایی پسینی» ابداع میکند و در پارادیم ابداعی خود، «علم عمران» را پیشنهاد میکند که معنا و مفهوم و جایگاهی ممتاز در تفکرات این فیلسوف برجسته مسلمان دارد. مقاله حاضر با روش کتابخانهای و رویکرد توصیفی و تحلیلی انجام شده و با تبیین و تحلیل موضوعات فوقالذکر به صورت مبسوط و مستدل و با تکیه بر آثار وی (مقدمه و العبر)، نشان میدهد که ابنخلدون اولین فیلسوف و مورخی است که توفیق یافته بحثهای فلسفی و نظریات خود را در پرتو قرآنبه صورت وسیع و ساختارمند در درک و فهم تاریخ و فلسفه تاریخ به کار گیرد.
ابتدای صفحه